Wzgórza Prosecco di Conegliano i Valdobbiadene wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO

Od dnia 7 lipca 2019 r., Wzgórza Prosecco di Conegliano i Valdobbiadene jest 55 włoskim miejscem „Światowego Dziedzictwa”. Tak zadeklarowało spotkanie Zgromadzenia UNESCO w Baku w Azerbejdżanie. Proces kandydowania trwał dziesięć lat.

Zaangażowanie wszystkich, przede wszystkim w konsorcjum DOCG Conegliano Valdobbiadene Prosecco w porozumieniu z nowo utworzonym stowarzyszeniem zarządzania terenami, będzie miało na celu ochronę i utrzymanie zarejestrowanych walorów krajobrazowych, ze szczególnym uwzględnieniem Zaleceń UNESCO dotyczące ich ochrony i wzmocnienia na rzecz przyszłych pokoleń, zgodnie z celem zrównoważonego i harmonijnego rozwoju gospodarczego i społecznego.

Celem waloryzacji jest zrównoważony rozwój zarejestrowanego obszaru, możliwy dzięki planowi zarządzania opracowanemu w porozumieniu między instytucjami prywatnymi i publicznymi. Zrównoważony rozwój to temat, który już od lat jest obecny w planach samorządu terytorialnego dzięki współpracy przedsiębiorców, winiarzy i administracji publicznej z koordynacją Consorzio del Conegliano Valdobbiadene Prosecco Docg w zakresie ochrony środowiska.

Pierwszym aspektem, z którym zmierzą się zaangażowane strony oraz Konsorcjum Ochrony, będzie kontrolowany rozwój turystyki na terytorium. Szczególna uwaga zostanie zwrócona na sektor właśnie ze względu na zdecydowanie pozytywne perspektywy gospodarcze, które jednak będą musiały być zarządzane i rozwiązywane w sposób zrównoważony.

Krajobraz wzgórz Conegliano i Valdobbiadene jest dziesiątym miejscem na świecie zarejestrowanym w kategorii „krajobraz kulturowy” i charakteryzuje się trzema unikalnymi atrybutami, opartymi na różnych cechach geomorfologicznych i kulturowych, w porównaniu do pozostałych dziewięciu terytoriów (Alto Douro – Portugalia, Tokaj – Węgry, wyspa Pico – Portugalia, Lavaux – Szwajcaria, Langhe Roero i Monferrato – Włochy, szampan – Francja, Burgundia – Francja, Saint-Emilion – Francja, Wachau – Austria).

Wszystkie dziesięć miejsc to ewolucyjne krajobrazy kulturowe, których widoczny rezultat daje interakcja człowieka ze środowiskiem, istotna, nieustannie ewoluująca interakcja.